دانلود پاورپوینت شناخت فضای شهری – بازار تبریز
تعداد اسلاید : 35
قسمتی از متن اسلاید ها :
شهر تبریز شهر تاریخ ساز، شهر حماسه ها و شهر اسطوره ها و شهری است که بر دامنهٔ کوه سرخاب واقع گشته که به قولی نامش (توریس یا تاوریس) برگرفته از نام این کوه سرخ فام بوده است. این شهر به دلیل شرایط خاص جغرافیایی و طبیعی از اهمیت بالای اقتصادی و سیاسی برخوردار است و پیدایش تمدن های باستانی نظیر سان ها و ماد ها در دوره های پیش از تاریخ گواهی این ادعا است.
کاوش های اخیر باستان شناسی در محوطهٔ مسجد کبود وجود تمدن و فرهنگ بیش از ۴۵۰۰ ساله را در این شهر به اثبات رسانده و در صورت کشف محل دژ (تاروئی تارماکیس) در محدودهٔ فعلی شهر تبریز بر اهمیت تاریخی آن افزوده خواهد شد.
بر اساس نوشته های مورخان و جهان گردان در سده های بعد از اسلام، تبریز نه تنها از شهرهای مهم و معتبر آذربایجان، بلکه از شهرهای مهم کشور نیز بوده است. عبور جاده ابریشم از نزدیکی آن موجب شکوفایی اقتصادی و فرهنگی گردیده و ارتباطات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی موجبات تغییر و تحول فرهنگ، تمدن و آداب و رسوم مردم این سرزمین گردیده و مقدمات ایجاد بسیاری از علوم، مکاتب، موسسات و نهادهای مدنی برای اولین بار در کشور را به ارمغان آورده است و نام شهر تبریز را به عنوان «شهر اولینها» در کشور بلند کرده است. اولین مدرسه، اولین کتابخانه، اولین بیمارستان، اولین نشریه، اولین تئاتر، اولین بلدیه و … در این شهر بوده است.
نظام بازار :
بازار به معنی محل خرید و فروش کالاست. واژه بازار بسیار کهن است و در برخی از زبانهای کهن ایرانی وجود داشته است.این واژه ایرانی به زبان برخی از سرزمین هایی که با ایران تبادلات بازرگانی داشتند راه یافته است.
اصناف و پیشه وران بخش مهم در اداره امور بازار هستند.
در گذشته در هر صنف حداقل یک نفر به عنوان مهتر و بزرگ اعضای صنف انتخاب میشد که هم به مسایل درونی اصناف رسیدگی میکرد و هم رابط بین اعضای صنف و حکومت بود.
نماینده اصناف در دوره صفویه «نقیب» نامیده میشد و موظف بود که در تعیین نرخ اجناس و تعیین مقدار مالیات هر صنف با کلانتر همکاری کند.
مسایل مربوط به کیفیت اجناس و جلوگیری از تقلب فروشندگان و همچنین توجه به کیفیت غذاها و مواد فاسد شدنی و توجه به ترازوها و وزنه ها از اموری بود که شخصی به نام «محتسب» آن را انجام میداد.
محتسب میبایست در بسیاری از موارد به احکام دینی آگاه باشد و در مقام قضاوت در امور به داوری بپردازد. به همین خاطر غالبا ترجیح میدادند که محتسبان را از میان فقها و علمای مذهبی انتخاب کنند.
در دوره مغول از اهمیت و منزلت محتسبان کاسته شد و در دوره صفویه و قاجاریه این روند ادامه یافت و به تدریج بخشی از وظایف محتسب به افراد دیگری مانند داروغه و کلانتر واگذار شد.
